Ashton had belooft om nooit meer terug te keren naar Long Acre na die schietpartij, maar dat loopt anders. Als hij aankomt in zijn oude woonplaats komt hij zijn beste vriendin Kincaid tegen. Jaren geleden liet hij haar achter, hoe kan ze hem ooit vergeven?
Kincaid heeft de dood van haar vriendje nooit kunnen accepteren. Waarom overleefde zij het wel en hij niet? Ze probeert haar leven weer rustig op te pakken, maar dan staat haar beste vriend Ash na jaren weer voor haar neus. Wat doet hij hier?
Roni Loren heeft een prachtig einde geschreven voor de Long Acre serie waar alle verhaal lijnen van de eerdere delen bij elkaar getrokken worden en zo een geheel vormen. Haar schrijfstijl neemt vanaf het begin gelijk mee in het verhaal en laat je pas weer los als je de laatste bladzijde om hebt geslagen en eigenlijk wil je dan gelijk weer terug naar het begin om zo nog langer in het verhaal te kunnen blijven zitten.
Kincaid is de laatste vriendin die haar verhaal mag vertellen en haar verhaal is al net zo aangrijpend als van haar vriendinnen die in de eerste drie delen hun kijk erop hadden gegeven. Kincaid is een sterke jonge vrouw die moet leven met het verlies van haar vriendje en haar soulmate. Dit is voor haar geen makkelijke optie, zeker niet omdat ook haar beste vriend Ash haar in de steek heeft gelaten na de gebeurtenissen. Ze vecht tegen de demonen die in haar hoofd schuil gaan en roeit met de riemen die ze krijgt. Ash was de beste vriend van Kincaid, hij is een jongen die gebukt gaat onder een geheim over die bewuste avond en is eigenlijk een soort van gevlucht. Als hij door persoonlijke omstandigheden weer terug keert naar zijn geboorteplaats loopt hij tegen Kincaid aan. Hij wilt haar ontwijken, maar wordt toch steeds maar weer naar haar toegetrokken. Het verhaal van deze twee beschadigde jonge mensen komt best wel binnen en ook hun manier van het ermee omgaan met de allesvernietigende avond. Hun band is beschadigd, maar wordt op een mooie manier weer aangetrokken en dat is op zo een realistische manier beschreven. Als de puzzelstukjes op hun plaats klikken komt het verhaal bij je binnen.
Het is een serie die je weet te raken en ik kon me echt in de verhalen verliezen. De serie wordt op een mooie manier afgerond, maar stiekem hoop je nog op een beetje meer. Eigenlijk wil ik de vier meiden en hun partners nog niet loslaten, maar het is ook wel goed om dat wel te doen. Ik ben heel benieuwd naar een volgend verhaal en of serie van deze auteur en die wil ik dan ook zeker gaan lezen.