Maeve is al haar hele leven dol op Marcus. Hij is tien jaar ouder en niet alleen een voorbeeld figuur, maar ook een echte man. Na een impulsieve misstap blijft ze met een gebroken hart achter als hij haar liefde niet beantwoordt. Marcus heeft echter iets anders aan zijn hoofd. Hij worstelt met een gebroken verleden en wil zich losmaken en op de toekomst richten. Met Maeve probeert hij de oorspronkelijke dynamiek terug te brengen, maar dit kan alleen lukken als ze hun diepste geheimen begraven en laat het daar nou net andere plannen in hebben. Kunnen ze hun dynamiek herstellen?
Emma Anna heeft hier gewoon weer een echt Emma Anna verhaal van gemaakt. Er zit weer zoveel in Taboe, het breken met het verleden, het opnieuw vinden van jezelf, liefde, diepgang en ga zo maar door. Met ieder boek wordt ik nog verliefder op haar manier van vertellen en baal ik steeds meer als het boek uit is, want ik wil gewoon nog langer in haar verhaal blijven hangen.
Maeve is een 22-jarige vrouw die al zolang ze zich kan herinneren verliefd is op Marcus, maar ze kan er niet aan toegeven. Hij is verboden terrein voor haar en bovendien tien jaar ouder. Toch is er een aantrekkingskracht naar hem waar ze geen weerstand aan kan bieden en kan geen enkele jongen aan hem tippen. Als ze een misstap begaan eindigt dit voor haar in een gebroken hart, omdat Marcus niet hetzelfde voor haar voelt. Marcus worstelt met zijn eigen demonen en probeert het verleden achter zich te laten zodat hij volledig voor de toekomst kan gaan wat die dan ook voor hem inhoudt. Hij wilt niet toegeven aan de gevoelens die hij voor Maeve heeft want zij is voor hem een verboden terrein, maar toch wordt hij jaloers op andere die om haar heen staan. Beide personages voelen dat er meer is tussen hun en toch durven ze de stap niet te zeggen, maar dat maakt dat de aantrekkingskracht van de bladzijdes afspat en de momenten dat ze zichzelf even verliezen vurig zijn. Ze maken allebei een groei mee en hun band wordt alleen maar sterker., maar wordt ook meerdere keren op de proef gesteld door de mensen om hun heen.
Naast een vurige aantrekkingskracht is er ook de diepgang die het verhaal naar een volgend niveau tilt en het zo een realistische sfeer geeft.
Hopelijk blijft Emma Anna nog lang van dit soort heerlijke en verslavende verhalen schrijven, want ik krijg er geen genoeg van.