De Diamant
De dood is mijn metgezel en toch vrees ik Magere Hein niet. Ik zit gevangen in een wereld vol monsters die zich voordoen als mensen, maar die liegen over wat ze zijn. Deze mannen kunnen mij niet voor eeuwig vasthouden. Ik ben veranderd en de persoon die ik ben geworden is een vreemde voor me. Ik vecht me een weg terug naar het monster dat me ’s nachts opjaagt. Ze noemen mij ‘De Diamant’, maar wat ze niet weten is dat ik ben uitgegroeid tot de Engels des Doods.
De Jager
Ik ben een geboren roofdier, wreed en zonder genade. Zeker als je iets van mij wegneemt. Zeker als je iets steelt dat als een diamant schittert in de nacht. Ik kan het beest in mij niet langer temmen en ik verscheur alles wat me in de weg staat tot de straten rood zijn gekleurd met bloed. Ze zal weer thuiskomen, daar waar ze hoort. Niemand zal ontkomen aan mijn wraak en zeker zij niet die mij hebben verraden. Kan ik mijn diamant weer naar huis brengen?
H.D. Carlton is terug met een tweede deel in het kat en muis duet. Waar ik me in het eerste deel al afvroeg hoe ze dat op papier kon zetten, overtreft ze dat met dit deel. Haar schrijfstijl is zo fascinererend dat je niet kan stoppen met lezen. Net als bij deel een wordt je alle kanten opgegooid en is niets wat het lijkt en ga je van plottwist naar plottwist.
Het verhaal pakt gelijk weer op waar deel een gestopt is, hierom ben ik ook blij dat ik de verhalen achter elkaar ben gaan lezen. Ook dit keer lees je het verhaal uit de perspectieven van hun beide, maar dit keer heten ze De Diamant en De Jager. Vooral in het eerste deel van dit boek had ik moeite met de hoofdstukken uit het perspectief van De Diamant en kon ik hierdoor het verhaal niet in een keer achter elkaar lezen. Toen ik eenmaal voorbij een bepaald punt was verviel dat gevoel van weerzingwekkendheid mij een was het boek in een ruk uitgelezen. Deel een vond ik al creepy, luguber en dark, maar dit boek gooit daargewoon nog een schep bovenop. De personages krijgen genoeg voor hun kiezen en moeten de nodige gevechten leveren om hun weg weer naar elkaar te vinden, maar hun gevoelens voor elkaar zijn ijzersterk. Naast De Jager en De Diamant krijgen ook personages die in het eerste deel een soort van bijrol hadden nu een groter aandeel in verhaal, waardoor je ook van hun meer te lezen krijgt. Om te zeggen dat ik heb genoten van dit verhaal is ondanks zijn duisterheid misschien raar om te zeggen, maar toch heb ik dat wel gedaan. Het verhaal zit werderom vol met allerlei wendingen die ik van het begin niet aan zag komen of waarvan ik dacht dat het heel anders zou lopen.
H.D. Carlton heeft me ondanks haar echt duistere stijl van het neerzetten van verhalen fan gemaakt van haar boeken. Ik hoop dan ook dat haar andere boeken vertaald gaan worden, want ik wil gewoon meer.