De zeventienjarige Iris heeft het thuis niet makkelijk gehad. Inmiddels heeft ze haar plek gevonden in het pleeggezin waar ze nu al enkele jaren woont. Als ze de zomer samen met haar opa en oma op de camping Le Tournesol doorbrengt, krijgt ze nieuws over haar moeder dat haar volledig uit balans brengt. Ze gaat overal aan twijfelen en worstelt in alle hevigheid met haar verleden. De negentienjarige Maduro maak het haar niet makkelijker, hij lijkt vastberaden om haar muur neer te halen en daar zit Iris niet op te wachten. Blijft haar muur overeind of wordt hij steen voor steen naar beneden gehaald?
Jacodine van de Velde heeft in deze young adult het hoofdpersonage weer heftige thema’s meegeven. Het hoofdpersonage worstelt namelijk met donkere gedachten, een drang tot zelfbeschadiging en een heftig verleden. Wederom is het net als de delen hiervoor weer respectvol en realistisch beschreven.
Iris is een meisje die een heftig verleden achter de rug heeft en soms de neiging tot zelfbeschadiging heeft, hierdoor heeft ze een muur om haar heen opgebouwd en laat ze weinig mensen toe. Maduro is een negentienjarige jongen die vastberaden is om haar muren te doorbreken en haar te leren kennen en dat komt misschien wel door zijn carrière pad dat hij er zo gedreven voor gaat. Maduro heeft zelf ook een gebeurtenis meegemaakt en langzaam wordt zijn verhaal ontknoopt. De personages zijn tegenpolen van elkaar, maar er lijkt wel een band te ontstaan tussen deze twee hoofdpersonen. Naast Iris en Maduro komen ook de personages uit de eerdere boeken langs waardoor je hun ook nog een beetje meemaakt.
Hoewel ik niet echt een connectie had met het hoofdpersonage vond ik het wel een mooi verhaal. Het is ook zeker belangrijk dat dit soort dingen besproken worden en dat niet iemand het gaat opkropen. Ik hoop dat Jacodine van de Velde in de toekomst nog meer van dit soort verhalen naar buiten brengt, want ik zal ze zeker gaan lezen.